Saskia Mendesz.
Daar verscheen in ene Saskia Mendesz, de pitbull onder de kunstverslaggevers. Zij liet zich niet makkelijk afschepen. Ze werd ingehuurd door het gerenommeerde literaire- en kunsttijdschrift de Nieuwe Lach om mij achter de vodden te zitten.
Niet zo maar een blad, het wordt volgens mij gelezen door een select gezelschap van kunstcollectioneurs, cultuurliefhebbers, literaire hoogwaardigheidbekleders en meer van dat soort. Zo zou naar horen zeggen zelfs onze kroonprins Willem Alexander er een abonnement op hebben. Eigenlijk best wel een mooi platform dus, een koninklijk kunstenaar Dick Pieter waardig.
Helaas mocht ik haar artikelen niet inkorten, en moest ze zelfs inclusief de redactionele commentaren opnemen. Dat laatste vond ik niet zo erg (het overdreven voor het voetlicht brengen mijner kwaliteiten kan nooit kwaad ), doch, en dat was minder, kon daardoor de mij niet welgevallige passages ook niet schrappen.
Ik stel voor dat u daar overheen leest, ik ontken alles. Haar grove taalgebruik (foei Saskia!) zult u voor lief moeten nemen, of anders haar verhalen moeten overslaan.
Haar literaire DickPieter-epistels vindt u hieronder, ik laat haar aan het woord, er rest mij slechts een eerbiedig zwijgen.
In sprankelende stilte herproef ik haar wonderschone woorden als frisse ochtenddauw in de lente.
DE WEB KUNSTENNAAR
deel I
deel II
deel III
De web Kunsten@@r I
Door Saskia Mendesz.
Op zoek naar beeb beeb wil ik graag het web afspeuren naar heren die zich aanbieden. Rubrieken als “man zoekt vrouw” op Marktplaats.nl scoren hoog als beeb beeb beeb beeb en beloften voor de toekomst. Al menig leuke gozer heb ik er voor beeb beeb beeb beeb vandaan gebeebt. Stoere binken met spieren van staal, beeb beeb beeb beeb, of sjieke oudere heren beeb beeb beeb beeb beeb. Afhankelijk van mijn stemming kies ik waar ik zin in heb. Zo ook afgelopen zaterdag, even snel kijken of ik nog wat beeb beeb beeb beeb.
Tussen aanbiedingen van ijdeltuiten, mislukt mannenvee, en kerels die zeggen op zoek te zijn naar eeuwige liefde, speur ik naar beeb beeb beeb beeb. De enige voorwaarde is dat ie weer verdwijnt zodra beeb beeb beeb beeb. Geen plakkers en blijvers daar zit ik niet op te wachten. Een snel ontbijt kan ie nog krijgen, dan is het opkrassen geblazen.
Het ene oenige tekstje na het andere passeert. Het lijkt niets te worden..Hey, daar staat wat.. Een gozer vraagt een vrouw die goed kan timmeren om beeb beeb beeb te beeb. Geinig, een beetje plat, ik zet hem even bij mij favorieten, als reserve, voor als ik niks beters kan vinden.
Dan, ingeklemd tussen “Romantische man zoekt dito vrouw” (gedver) en “Knappe jongeman met goede baan” (gaap) in ene iets bijzonders…Ik lees tot mijn verbazing
“Ik zoek een lelijk oud wijf die mijn huishouding kan doen”.
Whahaha, wie bedenkt in godsnaam zo’n wervende tekst denk je dan. Nieuwsgierig klik ik de advertentie open. Er volgt een absurdistisch humoristische tekst. Ik krijg er onmiddellijk slappe knieën van. Humor en originaliteit is beeb beeb beeb beeb beeb. Slechts weinig mannen weten dat, maar het is een feit. Ik besluit hem te willen.
Probleem, het blijkt een kunstenaar met een soort van reclame voor de kunstportretten die hij maakt. Zijn website staat er bij. Effe snel gekeken. Mooie dingen maakt hij, uitzonderlijk mooi zelfs. Ik vergeet haast dat ik niet op zoek ben naar kunst, maar beeb beeb. Oké, even opnieuw fixeren dus. Hoe beeb je een kunstenaar? Liefst vanavond nog. Dat hij kennelijk niet op zoek is naar een vrouw mag de pret niet drukken. Het maakt de uitdaging alleen maar groter, aantrekkelijker. Ander probleem, het blijkt dat zijn advertentie inmiddels meer dan 5000 keer is aangeklikt. Kennelijk azen meer vrouwen op die beeb. Hij zal al honderden mailtjes hebben. Hoe ga ik daartussen opvallen? Afweging; het is een kunstenaar, dus je mag vreemd doen, denk ik. Maar dat zullen meer dames hebben bedacht.
Oké, dan mijn sterkste wapen, ik besluit geheel tegen mijn gewoonte in een foto van mijzelf mee te mailen. Beeb beeb alleen al is voldoende om wildvreemde mannen in het holst van de nacht in de auto te doen springen beeb beeb beeb beeb beeb beeb. Dat ik ook nog eens over een uiterst knap hoofd beschik is mooi meegenomen. Als portretkunstenaar moet hij daar gevoelig voor zijn. Maar wat voor tekst zend ik hem? Het gebruikelijk blabla gaat vast niet opvallen. Ik besluit het kort te houden. Ik mail de foto + de ijzersterke tekst “beeb beeb beeb beeb".
Behoorlijk platvloers, dat weet ik ook wel. Maar denkend aan Jan Cremer, Jan Wolkers, Jan Mulder en nog wat andere Jannen met beeb, dacht ik die ga je ook niet uitnodigen voor een sfeervolle strandwandeling. Het zijn per slot kunstenaars, die doen aan beeb, beeb, rock en roll. Vooral dat eerste, is wat ik hoop. Zelfvoldaan wacht ik af, ik ga hiermee scoren, zo weet ik zeker. Gaan enkele concurrerende dame zal hier tegenop kunnen. Niet dat nu al vast staat dat ik ook ga doen wat ik beloof, maar dat zien we later wel weer. Afhankelijk van het type man zal ik maar zeggen. Moet hem eerst maar eens beeb beeb beeb beeb beeb beeb. Minuten verstrijken, dan als ik het haast heb opgegeven een reply, tjakka ik heb beet.
Ik open snel zijn mail, er van overtuigt dat hij mij zo snel mogelijk wil daten. Hij zal blij zijn dat hij gelijk kan komen! Ik ben in de wolken! Beeb beeb beeb een echte kunstenaar! Het wordt een complete desillusie, zijn antwoord is kort ”Wie niet?” staat er. Ik word beeb afgeserveerd als de eerste beste beeb. Hij is totaal niet in mij geïnteresseerd. Het is mij nooit eerder overkomen. Ik ben kwaad, wat is dat voor hufter? Wie denkt ie wel dat hij is? Hij mag al niet eens meer de beeb!
Ik mail snel die timmerman, ik zal niet met lege handen staan, hij is er binnen een uur. beeb beeb beeb maar is toch niet de kunstenaar die ik in gedachte had. Ik baal van mijn blauwtje.
Alsof de duivel er mee speelt, een paar dagen later ontvang ik een telefoontje van de hoofdredacteur van Nieuwe Lach. Hij valt gelijk met de deur in huis… ‘Hey Sas ‘, hoor ik, ‘een of andere gek adverteert op Marktplaats.nl en Speurders.nl met compleet maffe advertenties. Maf maar origineel. Het schijnt dat hij daarmee alle bestaande aanklikrecords aan het breken is. Hij maakt reclame voor zijn website en werkt onder een pseudoniem. Kun jij uitzoeken wie die mafkees is en een interview met hem doen? ’Onbedoeld raakt hij bij mij een gevoelige snaar, voor beeb beeb maak ik graag tijd, en zeg ja.
Even later ontvang ik per e-mail een link naar een van die advertenties op Speurders.nl . Ik lees. “Stokoude Miljardair zoekt huppeltje of dame voor guitige laatste levensdagen”. Grijnzend open ik de advertentie, ik lig haast dubbel van de tekst die dan volgt. Wie zo iets schrijft is inderdaad een mafkees, denk ik, maar dan van het betere soort. In ene ontwaar ik zijn naam, Dick Pieter, staat er. Ik grijns nog harder. Hoe is het mogelijk, het is die beeb beeb die het waagde mij een blauwtje te laten lopen!
Hahaha, mijn pen zal in zwavelzuur gedoopt worden. In mijn interview ga ik hem helemaal, compleet en volledig de grond in boren! Ik laat geen spaan van hem heel! Wie Saskia Mendesz laat zitten, zit met een probleem. Ik ga die Dick Pieter fileren met het botste mes wat ik kan vinden, hij gaat kermen van de pijn. Mijn wraak zal zoet zijn, bloed zal vloeien ...
….Volgende maand in de Nieuwe Lach: Saskia Mendesz gaat op zoek naar de persoon die achter het pseudoniem van kunstenaar Dick Pieter schuil gaat. Ze gaat hem slachten. Doet verbijsterende ontdekkingen. Ze kruist de degens met iemand van veel groter formaat dan ze dacht. Slappe knieën komen terug, beeb beeb beeb beeb beeb beeb.
Opmerkingen redactie Nieuw Lach.
Het hier beschrevenen is gebaseerd op werkelijkheid. Er is niets verzonnen. Schrijver en kunstenaar Dick Pieter bestaat echt en scoorde onlangs met een handvol advertenties op Marktplaats.nl en Speurders.nl honderdduizenden hits met zijn opmerkelijke berichten. Inmiddels geniet hij bij Speurders.nl een beschermde status. Bij Marktplaats.nl vallen zijn advertenties regelmatig ten prooi aan censuur en worden daar dom genoeg vaak verwijderd. Zijn kunstwerken, vrouwen- en meisjes portretten (zie www.DickPieter.nl) worden vergeleken door mensen die het weten kunnen met o.a. Andy Warhol, alleen vele malen gevarieerder en van een overtreffende klasse, eigen, onafhankelijk en zich van niemand een zier aantrekkend. Nederland heeft weer een onafhankelijke geest. Saskia Mendesz is nog niet klaar met hem. Nederland heeft er weer een, een kunstenaar, een grote.
De vrije levensstijl van Saskia Mendesz is mogelijk doordat zij zich enkele randvoorwaarden heeft geschapen waarin dat veilig kan. Het web herbergt helaas ook minder fraaie figuren. Navolging zondermeer wordt daarom, ook door haar, sterk afgeraden.
Beknopte samenvatting van het eerste artikel met de belangrijkste gebeurtenissen, feiten en wetenswaardigheden.
Beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb Beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb Beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb Beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb.
De web Kunsten@@r II
Door Saskia Mendesz.
Lekkere jongens hier bij die Nieuw Lach. Ik mag, hoezee hoezee, een interview doen met een of andere klojo van een kunstenaar! Maar ja als die zot zich niet wil laten interviewen is dat knap lastig moet ik zeggen. Sterker nog ik weet niet eens wie het is. Het enige wat ik weet is dat hij zich verstopt achter het pseudoniem Dick Pieter, compleet krankzinnige berichten plaats op o.a. Marktplaats.nl en een website heeft.
Niet zo moeilijk denk je dan, die website draait ergens op een server, hij heeft een domeinnaam, etc. die moet op te sporen zijn. Even in mijn agenda kijken wat ik afgelopen tijd aan IT-ers beeb beeb beeb beeb. Beloof beeb beeb beeb beeb en bingo, ze traceren hem in no-time, gratis en voor niets. Werk en hobby combinerend zal ik maar zeggen. Hobby wel, maar voor de rest mooi niet dus. Alles blijkt op naam te staan van een cum laude afgestudeerd IT-gastje of zo iets. Niet te passeren en zwijgend als het graf.
Ik begin zo langzamerhand de beeb gloeiende pest aan die kunstenaar te krijgen. Tegen beter weten in informeer ik links en rechts onder kunstverzamelaars. In plaats van dat ze mij vertellen wie het is, komen ze terug met de vraag dat zij het ook graag zouden weten. Ze hebben centen zat maar verder heb je geen beeb aan die lui. Volgens mij wauwelen ze alleen na wat ze lezen in die glossy magazines van ze. Elkaar de ogen uitstekend met hun kostbare kunstaankopen van de maand.
Dan maar zo’n beetje alle kunstmusea in Nederland gebeld, nada, noppes, niets. Het laatste museum dat ik bel, ik denk: ‘daarna kap ik er mee‘, is er een in Rotterdam. Na veel doorverbinden en schakelen kom ik bij iemand terecht die zich mompelend en onverstaanbaar voorstelt. Wat hij voor mij kan doen, vraagt ie.
Ik vraag of hij ene Dick Pieter kent. Het is onverwacht lang stil aan de lijn, ik wil haast mijn vraag herhalen, maar dan in ene, nu wel kraakhelder, alert lijkt het wel, wil hij weten wie ik ben en waarom ik dat wil weten? Ik ben gelijk klaarwakker. ‘Hij weet wie het is flitst door mij heen. Anders stel je zo’n tegenvraag niet, en al helemaal niet op die manier. Ik leg het hem uit, en stel nogmaals mijn vraag: ‘Kent u Dick Pieter? ‘
Hij antwoordt, en ik voel aan alles dat hij liegt alsof het gedrukt staat, dat hij hem niet kent. Wenst mij veel succes met mijn zoektocht, en hangt op! Nu laat ik me niet zo snel afpoeieren. Zijn ze nu helemaal gek. Die vent zit daar van mijn belastingcenten gesubsidieerd te liegen. Maar wat ik ook probeer, het lukt me niet meer die mompel-naam, die leugenachtige beeb, aan de lijn te krijgen. Ik word er paranoïde van. Hebben al die andere driedubbel overgehaalde kunst- en beeb beeb ook tegen mij zitten liegen?
In gedachten laat ik de afgelopen telefoongesprekken nog eens de revue passeren. Eigenaardige antwoorden kreeg ik.
Vreemd geformuleerde ontkenningen. Vriendelijke mensen die in ene dringend wat anders moesten doen. Pas nu valt het me op. Waarom wil kennelijk iedereen geheim houden wie die Dick Pieter is?? Het lijkt beeb wel een complot. Alsof ik staatsgevaarlijke geheimen probeer te ontfutselen. De nationale kunstveiligheid is in het geding! Lands- en kunstgrenzen dienen bewaakt te worden!
Ze kunnen me wat, ik bel Jean Paul. Ach..., Jean Paul..., als ik aan hem denk beeb beebbeeb beeb beeb en beeb beeb. Mijn beeb beeb beeb beeb. Hij heeft beeb beeb in alles waarin je beeb beeb beeb beeb. Niets, maar dan ook niets beeb. Als 17 jarige au pair leerde ik hem kennen in Parijs. Hij studeerde toen kunstgeschiedenis aan de Sorbonne. Als beeb beeb besefte ik toen al dat je de uren met hem als kostbare kleinoden in je geheugen moest koesteren. Ze waren de maatstaf voor beeb beeb beeb beeb beeb.
Inmiddels is mijn Jean Paul al weer jaren getrouwd met zo’n slettenbak. De dochter van een rijke Franse industrieel. Zo’n hautain verwend kreng die met haar elegante verschijning en couturierkleding dacht alles te krijgen, en het ook kreeg. Beeb wat is het leven oneerlijk. Maar goed, dat “verstandshuwelijk” heeft Jean Paul geen windeieren gelegd. Dat schoonpappa aanzienlijke bedragen schonk aan de grootste Parijse musea zal er zeker toe hebben bijgedragen dat Jean Paul nu aan die instellingen verbonden is. Daarnaast is hij opgeklommen tot de belangrijkste galeriehouder van Parijs met diverse vestigingen door het land, waaronder een in Nice. Kortom, mijn Jean Paul, heeft het gemaakt.
Ik moet er overigens wel bij zeggen dat hij uiterst intelligent is en helemaal bevlogen is van kunst. Ook zonder die beeb Chanel-mantelpak-beeb had hij het heus wel gemaakt. Als ik er aan denk doet het nog pijn. Maar goed, ik dwaal af, ik bel mijn Jean Paul, en vraag hem zonder plichtpleginge “Ken jij Dick Pieter”. Ik verwacht dat hij ‘nee’ zegt. Immers waarom zou hij een Nederlandse kunstenaar kennen? Dat ik hem belde, was eigenlijk meer om zijn stem weer eens te horen, en ik had een smoes. Misschien stond zijn huwelijk wel op springen, je weet nooit.
Tot mijn verbazing hoor ik hem ja zeggen. Huh? Ik kan mijn oren niet geloven. Jean Paul die persoonlijk bevriend is met de grootste kunstenaars die op deze aardkloot rondlopen kent hem? Mijn Jean Paul, een van de belangrijkste mensen binnen de Franse kunstwereld weet wie Dick Pieter is? Ja hij kent hem! Hij kent hem goed, al meer dan tien jaar.
Dan volgt een ontboezeming waar mijn beeb van open valt. Al sinds jaar en dag probeert hij Dick Pieter, volgens hem een fenomeen, naar Parijs te krijgen. Hem zou daar een gouden toekomst wachten, maar hij wil niet. Hij is vrij veelzijdig, naast kunst schrijft hij teksten voor cabaretiers, tv, liedjes, etc. Hij zou dat moeten opgeven zodra hij in Frankrijk zou wonen. Daar heeft hij geen zin in. Ook zijn werk in allerlei aankoop- en adviescommissies zou hij dan niet meer kunnen doen. Gaandeweg wordt me duidelijk waarom hij onder pseudoniem werkt. Immers tekstschrijvers en adviseurs treden niet op de voorgrond. Maar hij vertelt me nog meer.
Hoe hij dingen doet die eigenlijk niet kunnen, het raffinement afgewisseld met onvolmaakte kinderlijke eenvoud. Het zich niet willen vastpinnen op wat dan ook, het volledig vrij aan elk werk beginnen. Hij maakt voornamelijk portretten. Je kunt ze nergens echt mee vergelijken. Een vreemde mix van penseelstreken, fotografie, zeefdruk, computerbeelden en nog een handvol ander dingen. Er ontstaan nieuwe beelden die dan weer eens vaag doen denken aan oude meesters om vervolgens om te switchen naar elementen van popart, Andy Warhol of de pure fotografie van rond de jaren 60 en 70.
Je wordt voortdurend op het verkeerde been gezet. Je denkt het ene te zien, maar bij nadere beschouwing is het toch iets anders. Je wordt er soms gek van, maar hij is geniaal. Hij is vernieuwend in de zin dat de idee-fixe van toch maar vooral een eigen stijl te ontwikkelen, en dat kunstje of techniekje de rest van je leven te herhalen, heeft los gelaten.
Dat gaat nogal in tegen gangbare opvattingen waarmee
de huidige kunstwereld decennia lang is gehersenspoeld en opgeleid. Het wordt hem niet overal in dank afgenomen. Daar waar in de huidige opvattingen kunstenaars portretten maken die iets, het karakter of wat dan ook van de afgebeelde persoon proberen weer te geven geeft hij ze weer zoals hij ze ziet. Het is zijn fantasie, die soms gek genoeg toch iets weergeven van een werkelijkheid die men eerder niet zag
Iedereen kent wel die afbeeldingen van Marylin Monroe van Andy Warhol. Door veel mensen mooi gevonden. Je kunt je afvragen waarom? Is het Monroe, met haar uitstraling? Of het werk zelf? Bij Dick Pieter kijk je naar het werk. Je kunt het mooi of niet mooi vinden, maar de persoon die er op staat speelt daarin geen doorslaggevende rol. Het zijn onbekende personen. Het is de wijze waarop hij ze weergeeft waar het om gaat. Het is de kunst zelf als het ware.
Zo vat ik het maar een beetje samen. Want als Jean Paul ergens enthousiast over is kletst ie onnavolgbaar zweverig moet ik zeggen. Niet dat ik dat belangrijk vind, immers mijn Jean Paul kent beeb beeb beeb, beeb beeb, beeb beeb. Met moeite concentreer ik me weer op wat hij aan het vertellen is. En vraag hem waarom hij denkt dat Dick Pieter in Nederland dan nog niet met lauwerkransen omhuld en vereerd wordt? Hij stelt mij de tegenvraag; waarom denk je dat de afgelopen 200 jaar elke Nederlandse kunstenaar die wat voorstelt naar Frankrijk is gevlucht?
Hij grinnikt, ach ja die ollanders, kweken de beste tulpenbollen van de wereld. Ze hebben die dingen ook als ogen in hun Edammer kaashoofden zitten, zo vertelt hij met een glimlach. Gelukkig maar dat hij mijn, beeb beeb beeb ogen waarmee ik destijds tegen hem opkeek, toch anders interpreteerde denk ik bij mezelf.
In gedachte dwaal ik weer af... beebbeeb beebbeeb. Beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb. Beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb toen, beebbeeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb, beeb beebbeeb beeb beeb en beeb beebers. Beeb beeb beeb... beeb wat beeb beeb beeb beeb beeb beeb....
Shit, terug naar vandaag, er moet brood op de plank. ‘Kun jij een interview voor mij met Dick Pieter regelen ‘, vraag ik? ‘Ik zal het hem vragen’, zo zegt hij zonder aarzelen. Ik wist dat hij dat voor me zou doen, want al met al, ook Jean Paul, heb ik ooit al... beeb beeb beeb beeb beeb beeb in een tijd dat niemand hem nog kende.
Quasi geïnteresseerd vraag ik nog hoe het met zijn Claire gaat, en hoop op slecht nieuws. Tot mijn spijt hoor ik dat het goed met haar is en vertelt dat de derde koter onderweg is. Vals zie ik een zware bevalling voor me, haar beeldschone figuur compleet naar de donder nadien. Uiteraard ben ik zo verstandig die hoopvolle
fantasie niet uit te spreken en feliciteer ze met dit nieuwe geluk.
In afwachting van nader bericht van Jean Paul kijk ik nog eens op de website van Dick Pieter. Ik kijk er nu met andere ogen naar. Immers, als Jean Paul zegt dat hij in zijn galeries terecht kan dan betekent dat nogal wat. Zodra je daar in de kijker wordt gezet is je kostje gekocht. Zijn cliëntèle komt uit heel de wereld en zitten zonder uitzondering goed in de slappe was.
Voor het eerst lees ik nu ook de teksten op zijn site. Ze zijn humorvol, met zelfspot en ironie. De redactie van de Nieuwe Lach kwam hem toevallig op het spoor door zijn opmerkelijke berichten op Speurders.nl. Hij maakt daar reclame voor zijn website.
Ook die advertenties blader en lees ik nog eens door. Ze zijn grappig, absurd, dwaas. Ze hebben veel weg van teksten zoals voor volle zalen uitgesproken door Neerlands beste cabaretiers. Wiens teksten spreken zij eigenlijk uit, vraag ik me in ene af...
Langzaam maar zeker raak ik gefascineerd, word warm en gelijktijdig je weet wel... Ik ben benieuwd of zijn creativiteit zich ook uitstrekt tot mijn belangrijkste vrije tijdsbesteding. Het kan haast niet anders. Ik stel me voor dat hij........shit, telefoon:
‘allo met Jean Paul: je hebt je interview ‘, hoor ik zeggen, ‘aanstaande maandag in Gent ‘. ‘In Gent ‘ vraag ik verbaasd? ‘Ja’, zegt hij en geeft geen toelichting.
Die heerlijke Jean Paul, die gewiekste kunstminnaar. Hij spant mij voor zijn karretje. Hij gebruikt mij zoals ik dacht hem te gebruiken. Hij weet donders goed wat ik kan. Hoe ik mannen om mijn vingers wind. Hij wil die Dick Pieter voor zijn galeries. En als het met praten en geld niet lukt.... ach wat maakt het uit.
Ik glimlach tevreden, ik zal mijn interview met Dick Pieter hebben, maar zo neem ik me voor, ik ga voor meer.... ik ga voor hem.
Volgende maand in de Nieuw Lach: Saskia Mendesz ontmoet Dick Pieter. Jean Paul had gelijk, ze ontmoet iemand van onverwacht kaliber. Lukt het haar hem te scoren? Saskia Mendesz moet al haar zeilen bijzetten....
Opmerkingen redactie Nieuw Lach.
Saskia Mendesz schreef ook vorige maand een lezenswaardig artikel over deze opmerkelijke kunstenaar en haar vrijmoedige levensstijl. Het huidige artikel is een zelfstandig te lezen vervolg. Al hetgeen hier is beschreven berust op werkelijkheid. Via in het oog lopende berichten op internet slaagde schrijver/kunstenaar Dick Pieter er in zeer korte tijd in meer dan een half miljoen hits te scoren. Zo stond hij weken aan een stuk tussen de hoogst scorende advertenties ooit op o.a. Marktplaats. Hij viel daardoor op bij zowel Saskia Mendesz als bij de redactie. Vreemd genoeg werden zijn berichten vaak verwijderd. Nederland weer eens op zijn smalst, burgerlijkheid ten top. Ook Hilversum/Aalsmeer bleken belangstelling voor hem te hebben. Voorlopig houdt hij de boot af. Wat hen niet lukte leest u volgende maand in de Nieuwe Lach.
Omwille van diens privacy is de naam van genoemde galeriehouder welke ook verbonden is aan enkele zeer bekende Franse musea gefingeerd. Hij speelt een aanzienlijke rol in zowel de Franse als internationale kunstwereld.
De hoogtepunten van het tweede artikel samengevat..
Beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb .
Door Saskia Mendesz.
Ik heb een interview met de wat geheimzinnige kunstenaar Dick Pieter. De afspraak is gepland in Gent. Vraag me niet waarom juist daar, ik weet het ook niet. Ben beland in soort van volkscafé en meer dan een uur te vroeg. Ik heb een tafeltje bij het raam. De hele omgeving doet me vaag denken aan een verlaten haventerrein. Hier en daar wat oude loodsen afgewisseld met open stukken braak liggend terrein. Zo af en toe dendert er een vrachtwagen voorbij. Een vreemde plaats om af te spreken.
Door het raam heb ik zicht op een hotel. Het ligt schuin aan de overkant. Vreemde plaats voor een hotel bedacht ik. Gek genoeg is er ook nog een soort van taxistandplaats. Dat is het dan. Grauwe loodsen, een hotel, een taxi standplaats en dit volkscafé. Woningen zijn er niet. Waar dan de bezoekers van dit café vandaan moeten komen is me een raadsel. Het doet wat surrealistisch aan.
Wat weet ik van hem? Eigenlijk niets, en toch is het iemand die op een of andere manier fascineert. Het enige wat ik weet is dat hij kunstenaar is en werkt onder het pseudoniem Dick Pieter. Ik heb proberen te achterhalen wat zijn werkelijke naam is. Bij mijn naspeuringen liep ik tegen gesloten deuren. Is die Dick Pieter een bekende Nederlander die daar niet mee te koop wil lopen? Ik heb een sterk vermoeden....
Mijn date c.q. interview van vandaag heb ik uiteindelijk te danken aan een invloedrijke figuur uit de Franse kunstwereld. Hij bleek hem goed te kennen en stelde onomwonden dat die Dick Pieter een fenomeen is. Als zo iemand dat zegt, ga je natuurlijk gefascineerd raken. Voorlopig denkt hij te komen voor een interview. Hij heeft geen flauw idee dat ik nog een ietsepietsie veel meer van hem wil.
Inmiddels is het gaan regenen en de schemering heeft ingezet. Veel anders te doen dan naar buiten kijken heb ik niet. Bij het hotel aan de overkant stoppen regelmatig taxi’s, of er komen mensen naar buiten die er in een taxi stappen. Zo te zien meestal echtparen. Vooral de dames zien er opvallend jong en elegant uit. Het valt me op dat de heren die ze vergezellen een stuk ouder zijn. Meestal zo’n beetje rond de vijftig, wellicht iets ouder. Eigenaardig denk ik. Zeker geen afspiegeling van de gangbare leeftijdsverhoudingen binnen het huwelijk. Zelfs niet in Gent zo lijkt mij.
Ineens snap ik het. De klandizie van dit anonieme afgelegen hotel bestaat uit beeb beeb beeb beeb beeb. De hele omgeving doet mij nu nog surrealistischer aan. Ik zit te wachten op een kunstenaar waarvan ik verder niets weet in nota bene een beeb beeb! Geen plek waar ik me normaliter zou begeven om een onbekende te ontmoeten. Behalve ikzelf zitten er nog twee klanten in de zaak. Een kerel van een jaar of dertig. Niet onknap, verzorgd gekleed. Hij draagt een iets te duur horloge en heeft een gouden ketting om zijn hals. Niet mijn type. Naast hem aan de bar een wat oudere heer. Pakweg zestig. Hij ziet er goed uit. Vader en zoon?
Achter de bar staat de uitbater. Vriendelijk gelaat, met droevige ogen die op een of andere manier niet bij hem passen. Aan de muur, netjes ingelijst de traditionele voetbalfoto. Zo te zien het kroegelftal. Op de voorgrond staat een beker. Kennelijk zojuist gewonnen. In plaats van lachende gezichten, vanwege die gewonnen beker, stralen ze allemaal een onmiskenbare trotse vastberadenheid en tegelijk ook iets treurigs uit. Ze doen denken aan de droevige ogen van de uitbater.
Er stopt weer een taxi bij het hotel. Nieuwsgierig kijk ik wat voor “stel” er nu uit zal stappen. Tot mijn stomme verbazing stapt er een heuse clown uit. Compleet met een ruim uitgevallen geruite jas en flapschoenen maatje 90. Het gezicht rood en wit geschminkt. Met grote stappen verdwijnt hij haastig in het hotel. Het moet niet nog gekker worden bedenk ik grijnzend.
Ik verplaats mijn aandacht weer naar het interieur van het volkscafé. Behalve die elftalfoto hangt aan de andere zijde een intrigerende mooie poster, meer een kunstwerk eigenlijk. Het is een indringend portret van een mij onbekende aantrekkelijke vrouw. Misschien een Belgische zangeres of filmster? Het portret is iets te protserig ingelijst en juist daardoor past hij naadloos in dit café. Onder het portret staat een tafeltje. Links op het tafeltje een boeket bloemen, in het midden en kleine kandelaar en rechts, ik kijk nog eens goed, die beker die ook op de elftalfoto staat. Het lijkt zo bij mekaar wel een altaartje en vraag me af wat de betekenis er van is.
Uit het hotel komt een slanke man gelopen. Hij draagt een beige nonchalant verkreukelde half lange regenjas, de kraag opgeslagen, knopen niet vast. Drie tellen later stapt hij het café binnen en loopt naar de bar. Het valt me op dat er een vage afdruk van een gelipstickte kus bij zijn mondhoek zichtbaar is. Een vluchtige laatste kus van zo’n beeb uit het hotel? Zonder een woord te zeggen schenkt de uitbater een glas Johnny Walker voor hem in. Geen ijs, puur. De man heeft zijn regenjas uitgedaan. Hij draagt een grijs kostuum van soepel vallende stof. In Nederland verkopen ze zulke kostuums niet. Italiaans gok ik. Hij draait zich om en heeft inmiddels ook een glas rode wijn in zijn hand, loopt naar mijn tafel en vervangt mijn lege wijnglas voor het volle, plaatst zijn whiskyglas tegenover mij, en vraagt met een vriendelijke glimlach “Saskia Mendesz neem ik aan?”.
Ik ben helemaal en compleet overdonderd. Ik verwachtte van alles. Een kunstenaar met vies lang haar, een baard, een paardenstaart, een vale spijkerbroek of noem maar op welk standaard vooroordelen we onbewust over kunstenaars hanteren. Het kon van alles wezen, van type Freek de Jonge tot Youp van ‘t Hek, van Maarten ‘t Hart tot een kitscherig Salvador Dali figuur.
Het enige waar ik geen rekening mee had gehouden was iemand die rechtsreeks leek te zijn gestapt uit een Engelse zwijmel detective. Hij heeft, mijn god wat een goddelijke combinatie, trouwe hondenogen vermengd met net dat kleine beetje natuurlijke verlegenheid zonder wiens zout geen enkele maaltijd smaakt.
Ik smelt ter plekke en val als een blok voor Dick Pieter. Dit zou ik niet gaan redden met handig gemanipuleer. Dit zou ik niet gaan redden met mijn arsenaal aan versiertrucjes. Ik besefte onmiddellijk dat ik mijn kansen zou verspelen als ik ook maar de geringste onoprechte poging zou wagen.
Voor het eerst in mijn leven ben ik nerveus in de nabijheid van een man. Wat overkomt mij!? Dit hele interview gaat een fiasco worden. Als een domme tiener stel ik mijn vragen. Of ik hem al niet eerder gezien of ontmoet heb? Hij weet het niet.
Ik som op; het Boekenbal? Ja mogelijk. Uitreiking van de Gouden Kalveren? Ja ook mogelijk. Het songfestival? Zou ook kunnen. De begrafenis van André Hazes? De vijftigste verjaardag van Herman brood? De uitreiking van de AKO literatuurprijs? Het laatste concert van Guus Meeuwis? De Golden Earring?, Cuby en de Blizzards? Voorlezingen uit eigen werk van Jules Deelder? Het beeldend kunstfestival van Vlaanderen? Een etentje in Parkheuvel met Johan Cruijff? Keuvelend met Paul de Leeuw ergens in Hilversumse wandelgangen?
Langzaam maar zeker zie ik flitsen uit het verleden. Bij minstens driekwart van de door mij opgesomde happeningen zie ik beelden van Dick Pieter. Meestal in gesprek met mensen die er toe doen. Als een legpuzzel valt alles op zijn plaats. Zijn naam schiet mij te binnen, ik weet wie Dick Pieter is!
Zijn naam staat veelal onopgemerkt op vele aftitelingen en menig geschreven epistel. Ik heb een primeur! Diezelfde man blijkt ook een anoniem webkunstenaar van formaat te zijn. Hij maakt kunstportretten van on-Nederlandse allure. Ik heb vooraf moeten beloven zijn pseudoniem niet op te blazen. Ik heb een niet te publiceren primeur en heb spijt van mijn belofte.
Opgewekt vertelt hij over zijn kunst. Maakt soms niet na te vertellen mallotige grapjes, dan ineens weer serieus en switcht vervolgens moeiteloos naar een compleet absurdistische vertelling, waarbij je even moet nadenken om te beseffen dat het niet waar kan zijn, of misschien toch ook weer wel?
We zijn twee uur verder, sneller dan ik hoopte neemt hij afscheid. Ik ben enigszins verbouwereerd. Gewoonlijk doet elke een man aftastende poging te ontdekken of beeb beeb beeb ben. Ik rekende er op, en zou hem niet bebeeben. Waarom deed hij geen enkele poging in mijn richting? Jaloers denk ik een ogenblik dat hij terug ging naar dat beebje, de eigenaresse van die lipstickafdruk bij zijn mondhoek.
Ik blijf nog even zitten. Het is drukker geworden in het café. Uitsluitend mannen. Ze lijken elkaar te kennen. Ze mompelen zachtjes met elkaar. Af en toe kijken ze schichtig, een beetje verlegen in mijn richting. Opeens herken ik ze. Het zijn de mannen van het kroegteam. Ik herken ze stuk voor stuk van de foto aan de wand.
Als ik wil vertrekken blijkt de rekening betaald. Ik heb echter nog wat gedronken nadat Dick Pieter vertrokken was, en vraag wat ik nog verschuldigd ben. Het hele kroegteam mompelt en schudt van nee, is niet nodig. Dat komt wel goed mevrouw hoor ik vriendelijk. Men is gastvrij in Gent.
Bij het naar buiten lopen kom ik langs het portret van die jonge vrouw en blijf er even naar kijken. Ze is wonderschoon. Heel klein onderin valt mijn oog op een aantal krabbels. Het zijn handtekeningen, ik tel er 11. Iets los daarvan, staat er nog een, kennelijk de signatuur van de maker van het portret. Het is onmiskenbaar de signatuur van Dick Pieter.
Ik kijk terug naar de mensen in het café. Ik word door 11 zwijgende mannen en de uitbater aangestaard. Het is doodstil. Bedremmeld doet een van hen een stapje naar voren. Aarzelend zegt hij, ‘U lijkt erg op haar mevrouw. Als we niet beter zouden weten zou u het kunnen zijn’.
‘Wie is het dan,’ vraag ik? ‘Het is de dochter van Peerke’, en hij knikt naar de uitbater. ‘Ze reed ons voetbalteam met een busje door de regio. Eigenlijk was ze ook onze trainer en oppasser. Ze zorgde er voor dat we niet te veel dronken en niet in moeilijkheden kwamen en zo. Ach u weet wel, we gingen meer voor de gezelligheid dan voor het voetballen. We wonnen eigenlijk nooit een wedstrijd, we gingen voor ons plezier’.
Hij ziet dat ik naar die beker kijk die onder het portret staat. Hij raadt mijn vraag. ‘Die beker,’ zegt hij, ‘hebben we wel gewonnen ja. We speelden die wedstrijd vlak na haar begrafenis. Het is de enige wedstrijd die we ooit wonnen. We speelden die wedstrijd voor haar, omdat ze het verdiende. Een keer per jaar komen we nog samen om haar te gedenken mevrouw. Hier in dit café. Speciaal voor die gelegenheid is het dan open. De rest van het jaar is dit café gesloten’. Voor ik weg ga stel ik nog een laatste impulsieve vraag, ‘hoe heette zij?’ Hij antwoordt tot mijn verbijstering “haar naam is Saskia”.
Ik besef dat mijn interview is mislukt, het is een verslag geworden van een onwerkelijke werkelijkheid, een verslag van onwaarschijnlijkheden. En toch, het zijn die toevalligheden die het leven boeiend maken. Soms moet je het nemen zoals het komt. Niet piekeren, geen tactvolle plannen maken, maar doen.
Ik kan wel van alles bedenken en verzinnen, maar dit niet. Waarom dacht ik dat Dick Pieter een beebige lippenstift afdruk op zijn gezicht had? Hoe kom ik er bij! Kon het niet net zo goed een slecht en haastig afgeschminkte Clown zijn? Op de één of andere manier leek me dat bij hem veel waarschijnlijker!
Kordaat loop ik naar de overkant. Stap het hotel binnen. ‘Ik kom voor Dick Pieter,’ zeg ik tegen de receptionist. ‘Kamer 17, 1e etage,’ zegt hij zonder met de ogen te knipperen.
Zonder twijfel loop ik de trap op, de toekomst is niet te voorspellen, ik wil hem en gok alles of niks......ik heb niets, dus kan ik niets verliezen......
________
Nawoord redactie Nieuwe Lach.
Hiermee eindigt de trilogie die Saskia Mendesz schreef over haarzelf en kunstenaar Dick Pieter. Het gehele verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Als redactie wilde we natuurlijk graag weten hoe het was afgelopen toen zij brutaalweg op de kamerdeur van Dick Pieter klopte. Ze wilde daarover niet veel meer kwijt dan de met een beeb beeb beeb uitgesproken woorden...
“het is een kunstenaar......”
___
De afloop & slot hier onthuld!
Beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb beeb .